Ontdekkingsreis...

…in de Nieuw Zeelandse cultuur.
De vrije dagen waren op, en deze student moest dus aan het werk. Om mijzelf goed voor te bereiden had ik besloten van te voren maar even te kijken waar ik precies moest zijn op maandagochtend. Zoals jullie misschien wel weten loop ik stage bij de AUT(Auckland university of technology) in Auckland. Vol goede moed op zoek gegaan, en het viel allemaal eigenlijk wel mee ik had de engineeringafdeling van de universiteit vrij snel gevonden en die zat aan dezelfde straat. Daar zouden we maandag dan wel even bij de receptie vragen in welk lokaal of op welke kamer dat ik verwacht werd.

Maandagochtend extra vroeg naar de universiteit want ja je weet maar nooit. Ik stap het gebouw van de afdeling engineering binnen, mooi gebouw net verbouwd, maar de receptie zit nog dicht. Na een kwartier komt er iemand aan en ik vraag hem of hij misschien weet waar ik mr. Xuejun Li kan vinden. De man gaat even op zijn computer kijken en kan niets vinden. Ik had voor de zekerheid het document met de stageopdracht maar even op mijn mobiel gedownload, want de uitspraak van zulke exotische namen is bij mij van dusdanige kwaliteit dat het wel eens net even iets anders kan klinken dan origineel de bedoeling is. Na nog op twee andere manieren het docentenbestand doorzocht te hebben kijkt de man nog een keer goed naar het document met de stageopdracht. En scherp als dat die man was op de vroege morgen merkt hij op: “dat e-mail adres is van de AUT universiteit.” Ik kijk hem met een ja-dat-weet-ik-is-dat-gek-dan blik aan, en hij zegt: “dit is de Universiy of Auckland, de AUT universiteit is ongeveer 3 minuten lopen richting het centrum.” Oeps!

Ik bedank hem voor de hulp en ga vlug richting de echte AUT universiteit. Als ik daar aankom weet de receptie gelukkig wel wie Xuejun Li is en ik krijg te weten in welke kamer dat ik moet zijn. Ik stap in een lift waar je eigenlijk in moet springen, omdat de deuren te snel dicht gaan, en ik arriveer op de juiste verdieping. Na wat zoeken vind ik de kamer waar mijn begeleider zou moeten zitten. En zoals de vorige zin doet vermoeden, hij zat er niet. Ik vraag aan een van zijn collega’s waar ik mijn begeleider wel kan vinden. Relaxed als de Nieuw-Zeelanders(Kiwi’s) zijn zegt hij “ik verwacht dat hij wel komt, ga anders maar een kopje thee drinken en kom over een half uur maar weer eens kijken.” Na een “bedankt en tot ziens” vertrek ik, en loop wat rond in het gebouw totdat er 30 minuten voorbij zijn en ik ga weer even kijken. Er blijkt nog geen teken van leven te zijn en er wordt mij nog een zelfde wachttijd geadviseerd, ik ga naar buiten kijk ik wat rond in het Albert park. Na weer een half uur en een lege kamer ga ik even bij de receptie langs. De mevrouw achter de balie heeft ook geen idee en adviseert mij de “keep trying” strategie. Dit blijkt een goede strategie te zijn want na het derde half uur signaleer ik Xuejun Li in zijn kamer. Hij blijkt een aardige man te zijn, geeft mij wat benodigdheden voor de stageopdracht, helpt mij bij de aanvraag van een toegangspas voor het universiteitsgebouw en geeft mij een rondleiding. In de bibliotheek van de universiteit kan ik mijn rugzakje uitpakken en aan het werk (documenten doorlezen en een plan van aanpak schrijven). Daar zit je dan…

De eerste werkweek was vrij rustig. Ik heb twee dagen thuis gewerkt en twee dagen in de bibliotheek van de universiteit. Daar heb ik nog niet zoveel Engels van geleerd maar wat niet is kan nog komen…

…op Rangitoto island.
Het is ondertussen al weer donderdag 6 februari geworden en voor de Kiwi’s is dat een speciale dag, namelijk waitangi day. Dit is de dag waarop een verdrag is getekend en er een overeenkomst is gekomen tussen de kolonisten en de originele Maori bevolking. Dat betekende voor mij dus een dagje vrij. Met een groepje (wat Nederlanders en een fransman) zijn we die dag naar Rangitoto island geweest, de jongste vulkaan van Auckland. Om te kijken of ik me nog moest insmeren met zonnebrand heb ik van tevoren even op internet naar het weer gekeken, het zou bewolkt zijn met kans op een bui en daarbij nog een marine warning. Zonder zonnebrand ging ik dus op pad. Bij de haven aangekomen zijn we in een veerboot gestapt waar we door de harde wind bijna vanaf werden geblazen. Nadat we gezond en wel op het eiland aangekomen waren komen nog drie rasechte friezen onze groep versterken. We hebben ons ongeveer 5 uur weten te vermaken met voornamelijk wandelen door opmerkelijk mooie natuur, grotten, over een mooi strand en in de stralende zonneschijn. Dat laatste had ik dus niet verwacht, en als je dan in je T-shirt loopt wordt je dus rood, in Nederland wordt je daar blauw van, maar dat heeft een andere oorzaak. Uiteindelijk was het een geweldige dag!

…op de fiets.
Ik had me halverwege de week al voorgenomen om zaterdag maar met de fiets naar Piha te fietsen. Piha is een bekend surfstrand aan de westkust van het noordereiland ongeveer 40 kilometer fietsen vanaf mijn appartement. De fiets was goed overgekomen, ik had hem voor de zekerheid tijdens een korte rit naar Mt Albert al even geprobeerd en alles liep gesmeerd. Dus ik ga rond half 11 op zaterdagochtend vol goede moed op weg naar Piha. Die goede moed was van korte duur, ik was Auckland net uit of de psychologische strijd begon. Bergen die je in de laagste versnelling met 10 per uur opfietst, en die bergen zijn dan ook net even iets hoger als je van te voren bedacht had. Gedachten als “na die bocht zal het wel niet verder omhoog gaan” blijken keer op keer te vroeg te zijn. Maar als je even nergens aan denkt kan je best genieten van de omgeving, een Afrikaans tafereel met een zwarte veel te steile weg, bermen van rode aarde en aan beide kanten een ondoordringbaar bos met verschillende varens, struiken en palmbomen. Het laatste stuk terug naar zeeniveau naar het zwarte strand van Piha heb ik meer gebruik gemaakt van de remmen dan dat ik dat in Nederland in een heel jaar doe. Het strand is erg mooi, er zijn wat mensen aan het surfen, zwemmen en zonnen. Ik geniet even van het uitzicht vul mijn bidon weer bij met water en ga weer terug, de berg op…
Deze hele rit resulteerde in een gemiddelde snelheid die ik hier niet durf te noemen en een onvergetelijke ervaring.

…In de voedselbranche
Omdat Nieuw Zeeland immigranten vanuit de hele wereld heeft kan je hier ook alle soorten eten krijgen. En aangezien mijn kamergenoten en ik niet altijd evenveel zin in koken hebben gaan we het eten regelmatig halen. Voor uitwonende studenten is dit heel gewoon maar voor een boerenjongen ergens van het platteland is sushi, Indiaans eten en Italiaanse pizza toch best exotisch. Wat ik ontdekt heb is dat sushi toch geen geschikte boerenkool vervanger is, pizza zonder kaas is best wel lekker en het indiaans eten lijkt op dat van het vliegtuig maar in het vliegtuig doen ze er wat mee wat een verkeerd beeld geeft bij de uiteindelijk best wel lekkere “Chicken Korma.” Oh ja en noedels kan je gewoon elke dag eten als cup-a-soup met veel vermicelli.

Op naar volgende week!

Groeten Henk