Op weg met de truck [deel 3]

Om een lang verhaal kort te maken :-), en het verhaal maar even helemaal af te maken.

Dag 13
Zondag zijn we naar een reformed church in Christchurch gegaan. Daar zijn we na de ochtend dienst uitgenodigd om een lunch mee te eten. Er kwamen een stuk of 5 families en het was er erg gezellig. De lunch was zeker niet verkeerd en bestond uit grote variatie van voedingsmiddelen. Na de lunch nog een paar potjes “scum” gespeeld met wat jeugd uit de kerk. Tussen de middag zijn we naar port hills gereden, vanaf dit punt hadden we een prachtig uitzicht over Christchurch. Vanaf dit punt is ook de beroemde foto genomen, na de aardbeving, met daarop de stofwolk die vanaf het centrum opsteeg. Na de avonddienst mochten we weer bij dezelfde mensen eten en we konden onze auto in de garage parkeren waar het heerlijk warm was en we dus ongeveer een 5 sterren verblijf hadden.

Dag 14
Na een nacht zonder koude tenen en een laatste ontbijt bij de familie waar we onze campervan mochten parkeren. Die middag zijn we naar Hanmer springs gegaan om ons 5 sterren leventje maar weer voort te zetten. We hebben daar ongeveer de halve dag in wat hot pools gezeten en we kwamen daar dus met rimpel-handjes en voetjes uit. Nadat we bij de lokale snackbar een “fish & chips” verslonden, hebben we wat Nederlandse mensen afgeluisterd aan de tafel naast ons en zijn we vervolgens verder gereden richting het noorden.

Dag 15
Dindsdag zijn we vanaf onze kampeerplaats naast een riviertje naar Kaikoura gereden. Kaikoura is bekend omdat je er walvissen kunt zien. We hebben geen walvissen gezien maar wel een heleboel zeehonden, we moesten zelfs oppassen dat we er niet over struikelden, er lag namelijk een zeehond midden op het voetpad. Na een wandeling langs de kust zijn we verder naar Blenheim gereden. In Blenheim hebben we nog wat rondgelopen en zijn toen verder gereden richting Picton.

Dag 16
Woensdag hebben we in Picton doorgebracht, we hebben wat door de straten gelopen foto’s gemaakt en we zijn zelfs wezen mini-golfen. We konden ergens buiten Picton onze campervan parkeren en toen dat gebeurd was besloten we nog even een klein stukje te wandelen, totdat een mindervriendelijke man op een nog minder vriendelijke manier meedeelde dat we op “private land” aan het lopen waren. Hij riep ook nog dat hij anders wel op ons “private land” zou gaan lopen. Dat laatste leek ons vrij onwaarschijnlijk, maar we zijn toen terug gelopen naar de truck om te gaan slapen.

Dag 17
Vanwege de enorme hoeveelheid slaap die we krijgen slaap ik de laatste nachten niet uitstekend en word ik soms weleens wakker op ongunstige tijdstippen. Dat gebeurde ook deze ochtend en ik keek door de kier onder het gordijntje naar buiten en zag al een mooie oranje bal boven de bergen uitkomen, dat moest de zon zijn en het was dus al bijna ochtend. Ik kon nog wel een uurtje blijven liggen den ik viel dus maar weer in slaap. Even later werd ik weer wakker en zag ik precies hetzelfde tafereel, of de zon was niet zo vlug vandaag of ik had maar heel kort geslapen… De volgende ochtend kwam het antwoordt, de “zon” bleek met een prachtige metalen lantarenpaal aan de grond te zijn bevestigd… Na het ontbijt zijn naar de haven van Picton gegaan en met de boot de cook strait overgestoken. Ongeveer drie uur later kwamen we in Wellington aan, daar hebben we nog wat rondgekeken en een slaapplaats gezocht.

Dag 18
De volgende ochtend zijn we weer naar Wellington gegaan om de stad wat beter te bekijken. We hebben een rondleiding gehad door het parlementsgebouw dat in Wellington staat, verder hebben we nog twee kathedralen bezocht en zijn we naar het “Te Papa” museum geweest. Het gigantische “Te Papa” museum heeft ongeveer 4 verdiepingen met verschillende thema’s. De eerste ging over de dieren en planten, de tweede over de historie van Nieuw Zeeland en de derde ging over de Mauri cultuur. En de laatste verdieping was gevuld met een verzameling van verschillende theepotten, bordjes, vaasjes en kommetjes. Interesse voor dit soort attributen is bij mij zo gering dat ik een paar seconden later, weer en verdieping lager was en ook geen tweede poging heb gedaan om wat meer te weten te komen over de attributen op de verdieping boven mij… bij de supermarkt kwamen we nog twee Duitse reizigers tegen die aan ons vroegen of we een plaats wisten waar ze die nacht de camper konden neerzetten. En dus zijn we na de boodschappen weer terug gereden naar de plek waar we de vorige dag hadden gekampeerd.

Dag 19.
Nadat we voor de eerste keer twee nachten op dezelfde plek te hebben doorgebracht hebben we nog een klein rondje door Wellington gemaakt en zijn we richting Carterton vertrokken waar we een camping hadden gevonden. Toen we op de camping aankwamen bleek alles met een formidabel muntjes systeem te werken. Twee munten en een zakje waspoeder waren de benodigdheden voor de wasmachine. Een hele poos later toen de wasmachine klaar was en het waspoeder nog steeds op het plekje van de wasverzachter lag, hebben we bij de receptie maar weer een setje muntjes gehaald en dit keer het waspoeder op de juiste manier in het apparaat gegooid. Met nog een muntje kon de droger geactiveerd worden en even later konden we daar de was uit halen die nog steeds nat bleek te zijn. Maar 10 minuten later hing op elke stoel in de lounge wat wasgoed om de was alsnog droog te krijgen. Daarna kon ik mezelf douchen, wat overigens ook een muntje koste, en ervoor zorgde dat er 5 minuten warm water uit de douche kwam. Na vijf minuten zat ik nog met de shampoo in mijn haar en besloot de douche dat mijn tijd erop zat. Even over het deurtje gluren en kijken of er niemand loopt, snel de deur open, een tweede muntje in het automaat en we hadden weer 5 minuten warm water. Kortom voor de mensen die op survival willen op een camping

Dag 20.
Zondag zijn we naar de kerk in carterton geweest, waar we onmiddellijk werden aangesproken in het Nederlands door verschillende mensen. En we werden na de kerkdienst ook uitgenodigd door een gastvrij gezin om daar te komen eten. Na het eten werden op de hoogte gebracht van een heel assortiment grappen waar we vervolgens één voor één intrapten. We hebben we nog even door een park in Masterton gelopen voordat we weer naar de kerk gingen voor de avondpreek en samenzang achteraf. Daarna zijn we weer terug gegaan en hebben we nog wat huh? huh?! O zo! spelletjes gedaan(typische spellen waarbij wij vaak degene waren die niet wisten wat we moesten doen totdat we na een hele lading hints uiteindelijk erachter kwamen hoe het werkte). En voor we het doorhadden was het al weer laat.

Dag 21.
Na een nacht in de camper onder de overkapping(waardoor het lekker warm bleef in de camper maar ik wel twee keer mijn hoofd stootte omdat ik dacht dat zodra dat ik uit de camper was wel rechtop kon staan…) werden we uitgenodigd voor het ontbijt. De laatste keer dat ik zulke lekkere pannenkoeken opheb staat waarschijnlijk niet vermeld in de geschiedenisboeken omdat de boekdrukkunst toen nog niet was uitgevonden. Na het ontbijt werden er achter elkaar verschillende spellen uit de kast gehaald en na UNO, Koehandel en Rummikub was het echt tijd om weer verder te reizen en afscheid te nemen van de enorm gezellige familie. De truck hebben we aan het eind van de dag net voor het National park geparkeerd dat onder Lake Taupo ligt. Dat we in dicht bij het national park kampeerden was vrij duidelijk. We stonden met de auto voor een plas waarvan we voor de zekerheid met een tak even de diepte gemeten hebben en zo verdrinkingsgevaar konden uitsluiten. Aan de overkant van de plas hadden we de truck geparkeerd en we waren niet de enige want twee meter voor ons was een karkas van een wild zwijn geparkeerd waarvan wellicht de eetbare onderdelen bij iemand in de vriezer liggen…

Dag 22.
De volgende morgen was het wilde zwijn zoals verwacht nog niet weg gelopen :) Na het ontbijt zijn we richting Taupo gereden onderweg zijn we nog een paar keer gestopt om foto’s te maken van de Tongariro bergen. Dit bleek ook de laatste keer te zijn dat we sneeuw konden zien in Nieuw Zeeland. Na wat stops kwamen we bij een bordje craters of the moon, dat leek ons wel interessant en daar hebben we tussen de bubbelende modderpoelen en roken kraters gelopen toen we terug liepen naar de ingang zagen we foldertjes liggen van Thermal wonderland Wai-o-tapu. Dus zijn we gelijk maar doorgereden naar de plaats die het foldertje als wonderland beschreef. We konden daar nog net naar binnen en werden halverwege onze wandeling langs oranje, groene, gele en vooral stinkende meertjes door een medewerker teruggeroepen omdat het bijna 5 uur was en het park dan gaat sluiten omdat ze niet willen hebben dat de bezoekers in het donker in een van de nogal zure meertjes valt en oplost in de zure substantie waaruit het meertje bestaat. We kregen van die beste meneer nog een korte rondleiding op weg naar de uitgang en op het laatst gaf hij de gouden tip van de dag. We mochten de volgende dag terugkomen om de rest van het park te zien en om de geiser te bekijken, hij vertelde ons over een camping in de buurt met hot pools waar we als we daar stonden voor een nachtje gebruik konden maken van de hot pools tot 9pm. Ongeveer een uurtje later zaten we dus lekker in een warm bad te weken totdat we rimpelhandjes hadden en het tijd was om te gaan slapen

Dag 23.
De volgende ochtend zijn we om 6:30 uit bed gegaan en direct in de hot pools gaan zitten. Om half 9 zijn we richting de geiser vertrokken zodat we ruim optijd waren om de geiser te zien spuiten. Toen we daar aankwamen was er nog niemand. Er was een soort tribune gebouwd in een halve boog om een hoopje wit van ongeveer 1m met een gat in het midden. Niet veel later was de tribune gevuld en nadat er door een mannetje een zakje biologische zeep in de geiser gekieperd was begon hij eerst een beetje sop te produceren en niet veel later kwam er toch een flinke straal heet water uit. (randinfo voor nerds: door de zeep valt de oppervlaktespanning van het water weg, en begint het warme water en het koude water wat in een ondergronds meer zit te mengen, waardoor er stoom vrijkomt en de druk in het ondergrondse holletje flink toeneemt en uiteindelijk aan de bovenkant veel stoom, water een sop naar buiten komt) Na het bezoek aan de geiser zijn we weer naar wai-o-tapu gegaan om de eerdergenoemde meertjes nog wat beter te bekijken. Daarna zijn we naar Whakatane gereden omdat we de volgende dag een bezoek aan de enige actieve zee vulkaan in Nieuw Zeeland wilden brengen.

Dag 24
’s Morgens vroeg kregen we een telefoontje dat de tour naar White Island(de eerder genoemde vulkaan) niet door kon gaan in verband met het weer. Dus hebben we besloten om maar weer terug te rijden naar Rotorua en daar te gaan raften. Raften voor de mensen die niet weten wat het is: Raften is varen met een rubberboot, met een bodem zo lek als een zeef, over een wilde rivier met watervallen. Nadat we als lange Nederlanders een XL wetsuit, XL sweater, XL regenjas, XL zwemvest, helm en grote boots hadden aangetrokken gingen we met het busje naar de rivier en werden we in de boot geladen. Na een beslissing met behulp van steen-papier-schaar was ik de aangewezene om voorin te zitten. Niet voor lang echter want het mannetje dat 1 plek achter mij zat was niet zo lenig meer en kon niet op de bodem van de boot zitten en heeft plaats met mij geruild omdat de boot voorin meer beenruimte had. Na wat instructies kwam de eerste waterval van 2 meter, alles ging goed en iedereen zat nog in de boot, even later gingen we van een waterval af met een hoogte van 1 meter en ook daar niets aan de hand. De derde waterval was degene waar we de hele tijd op hadden gewacht… Een waterval van 7 meter hoog. Na de laatste instructies zette iedereen zich schrap en niet veel later was de positie van boot van horizontaal naar verticaal gewijzigd en nog een paar microseconden later was er van de boot en inzittende niets meer te zien omdat we helemaal onder het wateroppervlak waren verdwenen. Nog wat micro seconden later kwam de boot gelukkig weer boven en ware de talloze gaatjes in de bodem van de boot ineens heel erg nuttig anders hadden we de rest van de tocht als vissen in een aquarium gezeten. Er was niemand uit de boot gevallen en iedereen zat even met de ogen te knipperen en met twee Senseo-straaltjes uit de neus te bedenken dat we toch wel met z’n alle inclusief boot een korte duikexpeditie hebben gedaan. Na deze hoge waterval was de rest van de rit niet zo spectaculair en besloten we tollend en staand van de volgende kleine watervalletjes af te gaan voordat de boot weer aan de kant werd gelegd en het raften afgelopen was. Die middag hebben we nog even door Rotorua gelopen en zijn ’s avonds weer richting Whakatane gereden omdat de White island tour was verzet naar de volgende dag.

Dag 27
White island licht een eindje uit de kust en was dus een poosje varen. Tijd genoeg dus om mede passagiers te bekijken. Een van de toeristen had een camera met een lens van ongeveer een meter en het was ook maar goed dat er binnen de straal van 1 meter niemand stond zodat, wanneer de beste meneer besloot dat de andere kant van de het uitzicht ook mooi genoeg was voor een foto en met de lens een cirkelbeweging maakt en daardoor een ander passagier van het dek zou maaien. Na anderhalf uur had zat de boottocht erop en ik had de andere passagiers wel gezien. Het was tijd om met een klein rubberbootje naar de kade te gaan en over de vulkaan te gaan lopen. Met een mooie gele bouw helm en een gasmasker begonnen we de tocht. Het was een heel interessante tocht en we hebben van alles gegeten en gedronken. Eerst kregen we zwavel te proeven wat niet verkeerd smaakte en daarna mochten we nog twee keer wat water proeven dat van de vulkaan naar beneden kwam stromen. De eerste vulcano-juice smaakte een beetje bitter en ijzerachtig, de tweede erg zuur. De tocht over de vulkaan duurde ongeveer 2,5 uur en was erg interessant in tegenstelling tot de terugreis per boot. ’s Avonds zijn we verder gereden richting Coromandel. Toen we iets voorbij hot water beach(stand waar je een gat graaft en lekker in heerlijk warm water kan zitten) waren hebben we de auto geparkeerd dicht bij een riviertje dat naar de oceaan toe stroomde. Toen we daar even stonden en al achter in de auto lagen, kwam er een auto aan die precies voor ons ging staan. Dus wij snel aangekleed en weer voor in de auto gaan zitten, komt de beste man eraan en zegt, hier kan je best overnachten, komt namelijk niemand. Even later zegt hij nog dat het water drie dagen geleden nog tot de spiegel van onze auto stond…

Dag 26
We werden wakker zonder natte voeten, en zijn na een ontbijtje richting Hot water beach gegaan. Maar omdat het niet het juiste getij was bleek hot water beach niet te werken. Dus we zijn verder gereden naar Cathedral cove. Een natuurlijke tunnel waar je door heen kan lopen en een prachtig geïsoleerd strand tussen de zandrotsen. Daarna zijn we in een stuk doorgereden naar Auckland en na het avondeten hebben we een camping opgezocht om te overnachten. Na een poosje te hebben gepoold met alleen de witte bal, tafeltennis met een lek balletje, en een douche zijn we gaan slapen.

Dag 27
Zondag zijn we naar de Free Presbyterian church of Schotland geweest. De kerk begon om 11 uur ‘s middags en na de dienst zijn we uitgenodigd bij familie de Boer voor lunch en avondeten. Een erg gastvrije familie, waar ik het erg naar mijn zin heb gehad, we konden al half overschakelen op het Nederlands en aan hagelslag wennen, zodat de schok als we thuis kwamen niet te groot zou zijn :P

Dag 28 en verder…
Na nog een laatste maaltijd bij familie de Boer hebben we afscheid genomen en zijn we naar het kantoor van Stagereizen gegaan om onze bagage op te halen. De bagage was ingepakt en we zijn naar de luchthaven gereden waar we om ongeveer 2 uur moesten zijn zodat we nog met het vliegtuig naar huis konden vliegen. Om 2 uur stonden we ook bij het vliegveld, maar daar konden we onze huurauto niet in leveren. Uiteindelijk hebben we het verhuurbedrijf maar opgebeld en zijn we met aanwijzingen door de telefoon nog richting het bedrijf gereden, het probleem met straatnamen in Auckland is echter dat het veel Mauri straatnamen zijn die je pas kan vaststellen en kan uitspreken na drie keer lezen. Uiteindelijk hebben we de auto ingeleverd en zijn we teruggebracht naar de luchthaven. Toen we bij de luchthaven kwamen bleken onze boekingen ook niet helemaal fijn in het systeem te zijn ingevoerd maar na ongeveer een uur vertrokken we richting het vliegtuig met drie boarding passes met de gedachte: “als dit allemaal maar goed komt…”

Het eerste traject van onze vlucht was van Auckland(Nieuw Zeeland) naar Sydney (Australië). Het was een fijne vlucht van ongeveer 3 uur met een Nieuw Zeelands sfeertje. Toen we in Sydney aankwamen had ik nog afgesproken met een klasgenoot die daar komend half jaar verblijft, maar dat was uiteindelijk niet doorgegaan. Vanaf Sydney vertrokken we met Etihad Airways richting Abu Dhabi (Verenigde Arabische Emiraten) voor een vlucht van ongeveer 13 uur. Tijdens het Inchecken had ik mijn laptop vergeten en kon ik door het glas er vrolijk naar kijken, nadat ik had verteld wat er in de tas zat en welk merk de laptop was mocht ik hem weer meenemen. In het vliegtuig bleek ik naast een Arabische moeke te zitten die mij direct even instrueerde haar bagage op te bergen. Toen we opstegen moest ik even haar hand vast houden want ze vond het allemaal nogal eng. Tijdens de vlucht mocht ik regelmatig attributen van de grond oprapen die ze of had laten vallen of had neergezet maar er uiteindelijk niet meer bij kon. Voor degene die ook de eerste blog hebben gelezen, het eten was niet veel beter als op de heen weg en bestond vooral uit Halal prakjes met zompige structuur. Al met al een vlucht om niet snel te vergeten.

Het derde deel van de reis was van Abu Dhabi naar Amsterdam, het was ongeveer een vlucht van 7 uur die vrij snel voorbij was. Toen we op Schiphol aankwamen had ik mijn paspoort in het vliegtuig laten liggen en ben ik toen snel teruggegaan naar het vliegtuig en hij bleek er nog te liggen. Met een zucht van verlichting ging ik weer terug om te kijken of mijn bagage was aangekomen. De koffer had omdat ik wat later kwam waarschijnlijk al wat rondjes gemaakt op de bagageband. Toen mijn fiets bij de oversized bagage over de band kwam was ik helemaal gelukkig. Toen ik de doos van de band haalde stuiterde er bijna twee wielen over de grond want de onderkant van de doos was los en in de zijkant zat een daverend gat… Even later duwde ik een karretje voor mij uit met gehavende bagage, die ik halverwege de route naar de uitgang nog om moest draaien omdat het niet door de deur past in horizontale stand. Maar toen ik door de deur kwam stonden mijn ouders, jongste broertje en zusje en een schare vrienden met een spandoek op mij te wachten…

Tja, het is toch wel fijn om weer thuis te zijn