Snel, sneller, snelst…

Beste allemaal,

Nog steeds bestaat het grootste gedeelte van mijn verblijf in Nieuw Zeeland uit stage. Maar ik zal het technische verhaal kort houden zodat niet iedereen naar de eerste paar regels al afhaakt. In het vorige reisverslag heb ik verteld dat ik een tweede TelosB erbij heb gekregen. Intussen is de familie uitgebreid met een derde lid. Nummer 3 moet ervoor zorgen dat nummer 1 en 2 ook over een langere afstand met elkaar kunnen communiceren en dus is nummer drie een tussenstation.
Het bovenstaande verhaal geeft natuurlijk niet echt een verklaring van de titel. Misschien als jullie zouden weten dat de seriële poort van de TelosB een baudrate heeft van 115200, dat betekent dus dat er per seconde heel veel bitjes verstuurd kunnen worden. Dat is echter niet de bedoelde snelheid van de titel.

De afgelopen week heb ik de racefiets maar weer getest en ben ik naar Huia gefietst. Een hele mooie tocht zonder ook maar een vlak stuk weg. De weg was vrij rustig en de bochten niet te scherp zodat je voor de bochten niet hoeft te remmen. Op de terugweg reed ik van een berg naar beneden en zag ik de volgende al weer liggen, wat je dan doet is zo hard mogelijk trappen zodat je tegen de bult op dat minder hoeft te doen. Dat heb ik dan ook maar gedaan. Toen ik weer terug was in mijn appartement keek ik nog even naar mijn maximum snelheid. 81,21 km/u.

Ik had natuurlijk nooit verwacht dat ik die week nog sneller zou gaan…

Helmig zou voor de eerste keer een weekendje naar Auckland komen. Dus had ik donderdag snel even een luchtbed en een grote pomp gekocht. Toen Helmig vrijdag avond om ongeveer 10 uur aankwam in Auckland en ik hem bij de haven oppikte hadden we het over van alles en nog wat, maar ook over dingen die ons wel interessant leken om in Nieuw Zeeland te doen. Op een gegeven moment had Helmig het over skydiven, ik had al wel een foldertje gezien maar en nog niet specifiek over nagedacht. De volgende morgen hebben we toen de firma maar gewoon opgebeld. We konden op zondag om 9 uur ’s morgens terecht. Dat was voor ons niet een optie. Toen zij de man aan de andere kant van de telefoon dat het anders zaterdag om 9 uur ’s morgens alleen nog kon. Ik keek even naar de tijd 8:30 en dat hebben we dus maar gedaan. We zouden bij de skytower worden opgepikt, na snel wat voedsel bij elkaar gescharreld te hebben zijn we naar de skytower gelopen/gerend. Eerst konden we het busje niet vinden maar we werden gebeld door de chauffeur en die heeft het ons even uitgelegd, even later zaten we in de bus onderweg naar Parakai…

We zaten ongeveer 40minuten lang met 5 personen in het busje: iemand die al eerder skydive had gedaan, een vrolijke chauffeur, wij twee en een Japanse dame waarvan wij beiden het idee hadden: “Waarom zou die uit een vliegtuig willen springen?” Toen we daar aankwamen hebben we nog wat instructies, moesten nog even wachten, kregen allebei de grootste maat overal die ze hadden en konden onze “rugtas” ontmoeten. Zeker bij Helmig leek het daar veel op want hij had de kleinste van het stel en was bijna twee koppen groter dan zijn “rugtas.” Ik had net als Helmig een hele relaxte instructeur. Die mij nog even meedeelde dat hij zich erover verbaasde dat de vorige zending parachutisten allemaal weer veilig waren geland…

Ik mocht als eerste het vliegtuig in, wat ook betekende dat ik er als laatste uit zou gaan. En zat ongeveer naast de piloot maar dan achterstevoren want we zouden halverwege de vlucht het toestel verlaten. Het was een hele rustige piloot die tot twee seconden voor de start zijn iPad het interessantst vond. Het vliegtuig steeg vrij snel naar de voor ons bestemde uitstaphoogte. Op 13000 feet (3.9km)mochten we uitstappen. In no-time was de groep van zo’n 8 parachutisten het vliegtuig uit en bleven de twee tandemspringers over. Helmig gin net voor mij en ik zag hem een paar seconden, toen was hij verdwenen en was het mijn beurt. Op de drempel gaan zitten, benen naar achteren onder het vliegtuig, hoofd op de schouder van je instructeur en met een klein zetje was je het vliegtuig uit…

Het eerste stuk waarin je van 0km/u naar ongeveer 190km/u gaat ben je aan het versnellen en dat voelt zeker in het begin nog een beetje instabiel. Zodra je een wat hogere snelheid krijgt en dat je de weerstand van de lucht voelt is alles stabiel en is het puur genieten van het uitzicht, de snelheid, adrenaline en flapperende wangen. Na ongeveer 50 seconden vrije val ging de parachute open en was je in no-time van horizontaal vallend naar verticaal hangend gedraaid. Al die tijd had zat ik goed vast aan mijn instructeur. Toen we eenmaal aan de parachute hingen mocht ik mijn bril afdoen en deed de instructeur de riemen allemaal wat losser, dat was het engst van de hele operatie. Je hangt vredig in de lucht, blij dat de parachute open is en ineens voel je dat je in een schok een stuk zakt. Bij een normale rugtas is dat niet zo erg maar als je een heel aantal meters boven de grond hangt pak je toch voor de zekerheid weer even de schouderbanden vast.

Na een paar minuten aan de parachute gehangen te hebben is het weer tijd om landen. Het wordt in de lucht nog even uitgelegd gewoon je benen omhoog houden en dan gaat alles vanzelf. Dat bleek helemaal te kloppen. Na een zacht plofje stond ik weer op vaste bodem. Even later kwam ook Helmig uit de lucht zeilen en blijkbaar hadden we hen dus ingehaald omdat ik net iets langer zonder open parachute door het luchtruim heb gevlogen.

Nadat ook wat geld van mijn rekening was wezen skydiven werden we weer terug naar Auckland gebracht. Die avond zijn we nog naar Mt Eden geweest om de zonsondergang te bekijken maar het werd ons ongeveer een uur daarvoor net iets te koud en zijn we met een paar foto’s van een halve zonsondergang weer naar huis gegaan.

Dat was weer een week Nieuw-Zeeland…